Een Kogel Door Een Kerk: Het Resultaat

Mijn vorige artikel ging over het ontstaan en de voorbereidingen van "Een Kogel Door Een Kerk".
Nu wil ik het hebben over het resultaat van alle inspanningen.

Een Kogel Door Een Kerk
Foto: Robert van Brug
Concept en Technische Realisatie: Willem Berkers
Ondersteuning: Wim Werrelman

Van de 36 miljoen pixels van de opname blijven er bijna 22 miljoen over. Een afdruk van 1 x 1 meter levert dan een pixeldichtheid (dpi = dots per inch) op van 118. Normaal wordt er gestreefd naar een waarde van 300 dpi, maar voor een afdruk van deze grootte gelden andere regels in verband met de kijkafstand. De kijkafstand is ongeveer 3 x de korte zijde. In dit geval 3 meter. Op die afstand is het onmogelijk om evenveel details te onderscheiden als op 30 cm (wat de kijkafstand is bij een standaard 10 x 15 cm afdruk). Op 3 meter afstand is een dpi van 70 meer dan genoeg. Met 118 dpi is het binnen 2 meter  pas mogelijk om wat details te gaan missen. Overigens schijnt de norm van 300 dpi overdreven te zijn omdat het menselijk oog maximaal 150 dpi kan waarnemen, wat betekent dat het een uitdaging is de tekortkomingen te zien in de finale afdruk van 1 x 1 meter, zelfs van zeer dichtbij.

Uiteraard heb ik de 200 gemaakte foto's allemaal bekeken en de beste/mooiste uitgezocht. De mooiste bleek tot mijn verrassing toch een van de opnames te zijn waarbij alle lichten in de kerk brandden. Dit brengt de lichte en donkere delen van de foto in balans en tegelijk zit er 'licht in de opname'. De opnames met alle lichten uit waar ik hoge verwachtingen van had waren saai.
De beste kwaliteit foto werd vooral bepaald door scherpte. Een aantal opnames was licht bewogen en sommige bleken net iets scherper dan andere ondanks gelijke instellingen. Uiteindelijk heb ik voor deze gekozen en deze bewerkt in Photoshop. Willem wilde geen poespas, maar een zo puur mogelijke foto. Ik heb uiteindelijk de draden die her en der zichtbaar waren weggehaald met het kloonstempel, het contrast verhoogd, de witbalans ingesteld op de mooie bronskleur van de kogel en veel verscherping toegepast.

Veel tijd is gaan zitten in de scherpte. De wens vooraf was om de beroemde glazen van de Sint Jan allemaal gestoken scherp in beeld te krijgen. Dat is niet gelukt. De voornaamste oorzaak hiervan is dat het oppervlak van de kogel niet zuiver glad is, er zitten heel veel kleine oneffenheden in het oppervlak. Bij het gebruik van de kogel als bolle spiegel worden deze uitvergroot.

Toch zijn de doelstellingen van de opdracht wel gehaald. Een vervreemdende foto waarbij een vertekend gereflecteerd beeld in het bolle oppervlak van een kogelpunt zichtbaar wordt in een mooie bronskleur. Dat op zich levert op een grote afdruk al een sterk beeld op. De titel van het werk zal kijkers verleiden om de kogel ook te willen zien, waarna ze zich realiseren dat ze naar een kogel kijken die recht op ze afkomt en dat blijft gaaf, ik ben heel benieuwd naar de reacties.
Of iemand zich gaat realiseren dat de foto op 8 meter hoogte gemaakt is en hoe dat gedaan is weet ik niet. Net als de vraag waar de reflectie van de fotograaf is gebleven. Maar toch is dat geen verspilde moeite, het zijn details die het samen een beter beeld maken.

De bedoeling is dat er maximaal 5 afdrukken van de foto gemaakt zullen gaan worden en deze zullen niet goedkoop zijn. Maar dan heb je ook wat aparts. En na het lezen wat er allemaal bij komt kijken denk ik dat mensen de prijs begrijpen. Zelf heb ik bedongen dat ik ook een afdruk voor eigen gebruik mag hebben. Ik hoef geen foto van 1 x 1 meter in mijn huis, ik houd het bij 50 x 50 cm. Deze is inmiddels besteld.

Het was leuk om een keer in opdracht te werken. Uitdagend een grensverleggend was dit zeker en daar houd ik van. Ik heb er weer van geleerd en hoop meer van dit soort opdrachten te krijgen in de toekomst.

Bedankt voor het lezen en tot een volgende keer,

Robert van Brug

Nikon 1 versus Panasonic G3

Na de verrassende resultaten van de test van de Nikon 1 tegen de Nikon D300s volgt er nu een meer realistische test: wederom de Nikon 1, maar nu tegen een concurrerende systeemcamera, de Panasonic G3.

Zo zag mijn salontafel eruit op de dag van de test: helemaal vol met fotospul. Linksvoor in het rood de Nikon 1 J1, rechtsvoor de Panasonic (Lumix) G3. Erachter een heleboel eveneens geteste spiegelreflexapparatuur.

Ik bezit deze camera's niet zelf. Ook heb ik er niet zomaar toegang toe, ik heb deze beide camera's een paar dagen mogen lenen. Paula (voor de Nikon 1) en Erik (voor de Panasonic G3): bedankt!

Deze twee toestellen zijn beide systeemcamera's en lijken daarmee op dezelfde doelgroep gericht, maar toch zijn ze enorm verschillend:

1. Allereerst de prijs: De Panasonic G3 is er vanaf 475 Euro. De Nikon 1 (J1) kost 349 Euro. Beide zijn dan met de meest standaard, maar wel onderling vergelijkbare, lens uitgerust. Punt voor de Nikon 1 voor een voordeel van 125 Euro. De duurdere Nikon V1 kost 599 euro, maar deze laat ik verder buiten beschouwing. Prijsdata via www.kieskeurig.nl op 10 april 2012.
2. De sensor. Trouwe lezers van dit blog weten dat de grootte van de sensor enorm belangrijk is: hoe groter, hoe beter. De Panasonic wint dit punt dik: de cropfactor van dit toestel bedraagt 'slechts' 2, van de Nikon 1 is dit 2,7.
3. Resolutie, oftewel: hoeveel megapixels heeft het toestel? Ook dit punt gaat naar de Panasonic: 16 tegenover 10 megapixels. De Panasonic is hiermee in staat een gedetailleerder beeld te produceren.
4. De Panasonic voelt goed aan, maar niet zo goed als de zeer degelijk gebouwde Nikon 1. Puntje Nikon 1.
5. De Nikon 1 kan middels de TF-1 adapter gebruikt worden met alle bestaande Nikon lenzen voor spiegelreflexcamera's. Er is voor de Panasonic ook een adapter op de markt, maar dan moet het diafragma handmatig ingesteld worden op de lens. En dat kan helemaal niet met moderne lenzen! Punt voor Nikon.

En dan kom ik op de zachte kant van de test, daar waar persoonlijke voorkeur de doorslag zal geven.
De Nikon 1 heb ik al eens aan een basistest onderworpen waarvan 1 van de conclusies was dat het voor de gevorderde fotograaf geen serieus alternatief is. Voor erbij misschien. De Panasonic heeft mij echter veel meer kunnen bekoren wat dat betreft. De meer geavanceerde instellingen zijn veel eenvoudiger bereikbaar, er zijn iets meer knopjes op de achterzijde waardoor er makkelijk meer in te stellen valt, maar de G3 heeft nog een truc in huis. Hij heeft namelijk een touchscreen waarmee makkelijk en snel het een en ander gewijzigd kan worden. Zoals gezegd is dit persoonlijk, niet iedereen zit erop te wachten.

Nikon heeft uiteraard de kennis en techniek in huis om ook een dergelijk toestel te maken, maar kiest er bewust voor om het zo eenvoudig mogelijk te houden. Waarom? Omdat Nikon ook spiegelreflexcamera's op de markt brengt voor het meer serieuze segment. En Panasonic niet. Nikon bedient hiermee een heel andere doelgroep, namelijk de gebruikers van compactcamera's die wel wat beters willen, maar niet te moeilijk. Panasonic ziet de kans schoon om van de spiegelreflexmarkt mee te snoepen. En dit laatste punt is denk ik hetgeen de doorslag zal geven in een eventuele aankoopbeslissing.

Dit zijn alle bespiegelingen na een tijdje alles bekeken te hebben, maar de echte test moest in de praktijk gebeuren. Samen met Erik ben ik naar Dierenrijk in Nuenen geweest en daar hebben we ons een paar uur uitgeleefd. Wat opviel was dat een overvliegende ooievaar, die we van ver aan zagen komen, niet met de Panasonic viel vast te leggen. De autofocus nam de ooievaar gewoon niet waar, kon niet scherpstellen en het leverde geen foto op voor Erik.

Deze opname is met de spiegelreflex D300s van Nikon gemaakt, maar omdat hét pluspunt van de Nikon 1 het onovertroffen autofocussysteem is, ga ik er vanuit dat het daarmee ook gelukt zou zijn. Die had ik alleen niet vast op dat moment, het is weleens lastig met drie camera's om je nek en in je hand.

Een Brilduiker, foto genomen met de Nikon 1 (met 70-300 mm DSLR-lens). Prima opname, ondanks het extreem hoge contrast staan zowel het wit als het zwart er goed op. Goede prestatie.

Een Krooneend, foto gemaakt met de Panasonic G3. Deze eend lag bijna naast de Brilduiker van hierboven. Opvallend is dat de foto deels zwaar overbelicht is (de witte vlek op de vleugel). Een ook al is de opname in RAW gemaakt, hier viel niets meer aan te doen. Ik heb een behoorlijk aantal opnames bekeken en te vaak is het wit uitgebeten.







We kunnen nog twee conclusies toevoegen n.a.v. het voorgaande:

1. het autofocussysteem van de Nikon 1 is veel beter. Dit vergroot enorm de kans op een goede opname. Dit is vooral van belang als je bewegende objecten wilt vastleggen, zoals een kind op een voetbalveld of een vogel in vlucht.
2. De belichting van de Panasonic neigt sterk naar overbelichting. Standaard een flink stuk onderbelichten zou dit kunnen oplossen.

Tenslotte, de vaste lezers kennen dit onderdeel inmiddels wel, de ruistest.

ISO3200:

Tja, wat moet je hiervan zeggen? De kleur wijkt wat af, maar beide doen het op deze extreme instelling toch goed. Ik ben geneigd de Panasonic het voordeel van de twijfel te gunnen, maar de test levert geen duidelijke winnaar op.

Conclusie:
Systeemcamera's zijn altijd aanzienlijk groter dan compactcamera's en passen niet in de binnenzak van een jas. De fotografische kwaliteit en mogelijkheden zijn echter ook aanzienlijk hoger, verrassend goed zelfs. En welke kan ik jou adviseren?

• Als je al een hele berg Nikon apparatuur hebt, dan de Nikon 1, met de adapter.
• Als je vooral een eenvoudig te bedienen goede camera wil: de Nikon 1.
• Wil je meer mogelijkheden: de Panasonic G3.
• Beweegt je favoriete onderwerp echter veel, dan toch de Nikon 1.

Bedankt weer voor de aandacht en tot een volgende keer. Inmiddels ben ik twee weken in Afrika geweest en daar zal ik ook wat over vertellen.

Groetjes,

Robert van Brug